Corrupción endémica durante a pandemia
Un tal Luis Medina cobrou un millón de dólares (porque debe ser máis chamativo que facelo en euros) por facer unha chamada e que un amigo vendera mascarillas defectuosas durante a pandemia ao seu curmán que, casualmente, é alcalde de Madrid. Non sabe un ben as alegrías que lle poden dar os curmáns. A próxima vez que me soe o teléfono vou descolgar preguntando directamente canto me toca a min. Ríanse vostedes da oferta que lles fai a compañía X para poñerlle un móbil, internet na casa, televisión por cable...e ata acaban ofrecéndoche traer o pan os domingos. Sabendo que hai quen gañou un millón por unha chamada, eu estou por queixarme da última vez que aceptei unha oferta desas.
Está por saberse a que hora foi a chamada, por se estamos falando do país que madruga ou esperaron a tomar o café. E incluso habería que saber se a súa actividade empresarial está moi asentada ou aínda é un emprendedor. Por suposto tamén soubemos estes días que despois de embolsarse esa maraña de cartos públicos, os seus impostos os paga fora de España. Para trincar un quilito por unha chamada este país está moi ben pero pagar impostos xa é mellor outro lugar, onde o banqueiro pregunte menos e non haxa que usalos para cousas como comprar mascarillas. Casualidades.
Ao coñecer o caso fixen memoria. Era febreiro de 2009, hai xa 13 anos, cando unha longa investigación xudicial destapaba unha extensa trama corrupta de mordidas e comisións en favor de contratos públicos que tiña o seu eixo no poder institucional do Partido Popular. Dende entón van alá 3 condenas a ese partido político por beneficiarse desta trama corrupta, deu tempo a que apareceran novos casos decepcionantes como os papeis de Bárcenas que apuntaban ao cobro ilícito de sobresoldos, ademas dunha caixa B organizada para alterar eleccións e funcionar con diñeiro negro a saber para que. Polo medio houbo exministros no cárcere e ideólogos estadistas en banquillos xudiciais. Agora irmáns, curmáns e seguro que algún cuñado (sempre un cuñado) metendo a man de cheo.
O ser humano é imperfecto, comete erros. O poder aumenta a posibilidade de cometer eses erros por iso, aínda que debemos poñer todos os medios e vontades para que non suceda, é improbable frealo de todo. A cuestión non está soamente en que suceda, senón no que debemos facer cando sucede. Cando eu era máis neno habituaba, como todos, a mancharme de todo canto houbera na rúa ao andar xogando. Aprendín daquela que cando te manchas con barro non hai nada que o poida quitar ou limpar para disimular, se lle botas a man só consigues esparcilo e se intentas tapalo mancharás dúas veces. Ou máis. Hai que metelo todo na lavadora, e centrifugar ben.